Honderd dates

Zaterdagnacht in bed, een idee. Een oud idee al, ik had het immers voor het eerst begin dit jaar: poging honderd dates te scoren in een jaar. Zou me dat lukken? Hoe zou dat gaan? Wat zou het met me doen? Verworpen. Het is te vlinderig, te vluchtig en vrijblijvend en dat ben ik niet. Wat ben ik wel? Hoe vind ik een man? Wil ik wel een man? Wil een man mij wel? Oude onzekerheden, oude angsten. Maar ik ben gegroeid anders dan indertijd, sterker, krachtiger, me meer bewust van wie en wat ik ben, wat ik wil.

Maanden later nog een keertje dat idee. Honderd dates, dan moet je opschieten de maanden tikken weg. Maar te druk, te dit, te dat. Nog niet klaar – ben je dat ooit? Maar ik wil niet met mijn kop op het internet. Ik wil mijn privacy beschermen. Ik wil eigenlijk toch niet daten want daten is eng en lastig en kost tijd. Tijd die ik wel heb maar toch nog te kostbaar is voor mannen die slechts maar één ding willen. Mijn beeld van de man is te negatief. Mijn beeld van mezelf nog niet positief genoeg. Die ene man zit nog in mijn systeem. Niet klaar, nog niet.

Augustus is half voorbij, ik lig in bed. Zaterdagnacht na een leuke avond uit opeens weer dat idee. Iedere maand tien dates met een leuke single man. Iedere maand een tekst op een andere site. Geen foto. Dat wordt dan een blinddate. Dat is spannend. Te spannend voor veel mannen die naar spanning zoeken… Dan vallen er veel af. Prima! Ik heb toevallig, maar toeval bestaat niet, beltegoed gekocht. Flink veel: zestig euro dat moet genoeg zijn voor nu.

Tien dates, tien. Dan wordt je nickname Tineke. Leuke pun! Hotmailadres is beschikbaar. Goed zo! Weer een stapje verder. Een korte tekst, maar niet te kort. Steekwoorden, herhaling van dat wat belangrijk is. Liefde. Liefde. Dat past niet bij een date. Maar het is wat ik wil, wat ik zoek, wat ik nodig heb. Heel lief en heel hard. Kennismaken van mens tot mens, kijken of het klikt. Tien dates in augustus. Lidmaatschap bij die grote datingsite in augustus. Minder dan twintig dagen voor tien dates… Of vijf. Het maakt niet zoveel uit. Het jaar telt twaalf maanden. Honderd dates in een jaar.

Hoe moeilijk kan het zijn tien afspraakjes te krijgen? Hoe ongeduldig ik? Naïef of optimistisch, ik had gedacht dat ik snel na het plaatsen van mijn tekst een aantal redelijke reacties zou mogen ontvangen. Ik verwachtte een redelijk aantal reacties in mijn inbox. Niet dus. Er gebeurt niets en wat er gebeurt, bevalt me niet. Het noopt me een extra alinea aan mijn tekst toe te voegen. Nu is de tekst langer dan die was en nog of juist daarom wordt hij niet gelezen.

Ik zoek een man uit Amsterdam, in Amsterdam; maar Amsterdam ligt sinds gisteren in Gelderland, Overijssel en Flevoland. Overal ligt Mokum maar niet in Amsterdam. “Dus je spreekt alleen in Amsterdam af?” “Ja.” “Je komt niet naar Almere voor een koffie?” Dit wordt niet de eerste date. Zoals die mannen uit Gelderland en Overijssel geen koffie met mij zullen drinken. Amsterdam ligt immers niet daar waar deze mannen wonen.

Een man vraagt: “kunnen we niet even op msn chatten?” Nu heeft de datingsite ook een chatoptie dus ik informeer wat er beter is aan msn. “Dan zie ik misschien je foto.” Zucht. “Het is een blinddate of niet.” “Waarom een blinddate?” Zucht! “Waarom niet?” “Dus je stuurt geen foto?” Zucht!! “Nee.” “Waarom niet?” Zucht!!! “Omdat ik een gedrocht ben, goed?” “Nee, niet goed.” Nee, niet goed. Dit kost tijd, veel te veel tijd en het leidt tot niets. Hoe moeilijk kan het zijn tien afspraakjes te krijgen? Zonder foto lijkt het onmogelijk.

Nee, die eerste dag gebeurt er niets. Mannen willen mijn foto zien. Een foto die ik niet heb en voor een date niet zal maken. Ik begrijp wel dat er angst heerst op het internet, dat men zich afvraagt wie of wat en waarom. Maar is er nu echt geen man uit Amsterdam, in Amsterdam die durft te gokken op een leuk uurtje met een onbekende vrouw uit Amsterdam, in Amsterdam? Zo moeilijk is het dus een afspraakje te krijgen. Tien afspraakjes in augustus…