Dienares

“Dienares”, ben je dat dan, vraagt een vriendin me. We bespreken een recent verschenen advertentie van een Amsterdamse Man. Hij gebruikt mooie woorden in zijn zoektekst naar een dienares. Het intrigeert me. “Ben je dat dan”, vraagt vriendin opnieuw. Ik zwijg. Nee, dat ben ik niet, maar als ik dat niet ben wat ben ik dan? Ik ben al zo weinig sm, ik ben geen lustslavin, geen pijnslavin en nee, ik ben ook geen dienslavin.

Zelfs toen ik Schoevers deed wist ik al dat secretaresse mij een te dienend vak was. Dat was het namelijk ‘in mijn tijd’ nog. Het kon zo maar zijn dat je baas aan je vroeg om zijn kostuum naar de stomerij te brengen, of er een knoop aan te naaien. Wat te denken van die eeuwige kopjes koffie met koekje die je aan je baas en zijn bezoek diende te serveren? Nee, een dienares ben ik niet.

Dagen lang smeult de vraag van mijn vriendin nog na in mijn hoofd. Dienares, dienen, geven zonder iets terug te verwachten. Het genot, geluk van een ander boven het mijne stellen. Nee, daarvoor ben ik te egoïstisch. Ik zou willen dat ik het kon, onbaatzuchtig zijn, eindeloos geduldig en liefdevol. Maar stop! Dat ben je wel. Je bent wel lief, je bent geduldig, weliswaar niet altijd en niet altijd daar waar je het wellicht zou moeten zijn, maar je hebt het dus wel in je. Je bent lief en geduldig en onbaatzuchtig.

Maar die sm dan? Ik weet dat ik lang niet alles leuk en fijn of zelfs maar aanvaardbaar vind, hoe sm-achtig het ook moge zijn. Ik weet ook dat er maar één persoon hoeft te zijn die leuk en fijn vindt wat jij leuk en fijn vindt en dan heb je een match. Aan labeltjes heb ik altijd al een broertje dood gehad. Maakt mij het wat uit hoe het heet? Ik erken dat ik met en voor de juiste man heel ver wil gaan. Maar is het sm, of een traditioneel huwelijk? Of kan dat samengaan?

Een traditioneel huwelijk, de man brengt het geld binnen, neemt alle grote beslissingen en de vrouw bestiert het huishouden en legt verantwoording af voor haar handelen. Is dat wat ik wil? Het lijkt me wel erg rustig en makkelijk ook. Ik denk dat ik het nog geen halve dag zou volhouden, eigenwijs, zelfstandig als ik ben. Waarom zou ik mijn verantwoordelijkheden voor het dagelijks leven eigenlijk uit handen willen geven? Is het luiheid, vermoeidheid, gemakzucht? Of gaat het dieper?

Een duurzaam verbond, waar ik niet uit kan stappen en jij ook niet? Zekerheid in tijden van onzekerheid zoals een moderne relatie niet lijkt te kunnen bieden. Is het een zucht naar binding gedreven door verlatingsangst? Is het onzekerheid en angst? Is dat mijn drijfveer om lief en hulpvaardig en onmisbaar gevonden te willen worden? Verlang ik naar de goedkeuring van een ouder, een meerdere, mijn man of meester omdat ik daar ooit teveel of te weinig van heb ontvangen? Is dit de prijs die ik denk te willen of moeten betalen voor liefde?

Het is wel waar dat ik soms onzeker ben, verlang naar goedkeuring, hunker naar liefde. Het is waar dat ik gezien wil worden zoals ik ben. Maar wil niet iedereen dat? Wat heeft dat met sm te maken? Ik wil niet geslagen worden en hoewel ik erg geil kan worden van hele heftige gedachtes, heeft de ervaring geleerd dat straf, slaag, spankings en andere sm-elementen weinig tot niets met me doen. Op mijn knieën vóór hem bedenk ik wat hij zal gaan doen en hij verliest het altijd. “Merel, het werkt niet.” Inderdaad, tot die conclusie was ik ook al gekomen.

Vraag is wat wél zal werken. Mijn fantasieën zijn dood. Mijn meisjesfantasie die jaren en jaren met me meegroeide en altijd werkte, werkt niet meer sinds de werkelijkheid zijn ervaringen heeft gebracht. Mijn fantasie werkt niet meer sinds mijn geilheid geassocieerd is met de stem, met het zijn van een man met wie ik iets had dat er nog nooit was geweest. Mijn fantasie werkt niet meer sinds ik slechts over hem fantaseer. En ook die fantasie werkt niet omdat het nooit werkelijkheid zal worden. Wat wil ik in de werkelijkheid? Wat wil ik? Wat kan ik? Is wat ik wil wel waar? Kan het wel werkelijkheid zijn of worden? Kan ik dat wel?

Maar die man die mij ooit zo diep geraakt heeft, heeft mijn tekst wel herkend toen. Hoewel ik niet weet of ik had kunnen waarmaken wat ik toen schetste, had hij er vertrouwen in. Hij had vertrouwen in mij en in wat er tussen ons was - en dat was veel. Wie weet waar het was geëindigd als het anders was gelopen. Feit is dat ik me moet herdefiniëren zoals je dat na iedere ervaring onbewust doet. Iedere ervaring vormt je. Iedere ontmoeting verandert je. Het leven is niet statisch en dat kun jij dan ook niet zijn.

“Maar ben je dat dan, een dienares?” Nee, dat ben en was ik niet. Het woord dienares is een woord dat voor interpretatie vatbaar is zoals veel woorden dat zijn. Vraag tien mensen wat sm is en je krijgt tien verschillende antwoorden. Vraag het morgen weer en grote kans dat een aantal van die antwoorden inmiddels veranderd zijn. Ook mijn invulling van sm golft en vloeit al naar gelang de omstandigheden, intern en extern.

Nee, ik ben geen dienares maar ik zou het misschien kunnen zijn zoals ik ook vrouw, geliefde, hoer, godin ben of kan zijn. Sm? Ik? Nee, niet echt maar macht doet iets met me: jouw macht over mij zoals ik macht heb over jou. Mijn macht om je liefde te geven, en jouw macht om mijn liefde te ontvangen en vice versa. Mijn sm is wat veel mensen zien als vanilla: liefde te mogen ontvangen en te mogen schenken.

Vergeet sm. Wat ik zoek is de diepste puurste mooiste vorm van liefde. Wat mij drijft is de diepe behoefte gezien te willen worden zoals ik ben. Waar ik naar zoek is een man die me onvoorwaardelijk accepteert zoals ik ben. Ik zoek iemand die ik kan respecteren en die mij respecteert. Wat ik zoek is geborgenheid en veiligheid. Veiligheid, verstand, vrijwilligheid en respect, is dat niet wat aan iedere relatie ten grondslag zou moeten liggen?

En liefde… Liefde die altijd dienend is. In dat opzicht wil ik graag dienares zijn.