Opnieuw

Opnieuw gebeurt het. Een man mailt af op de dag van de afspraak. “Ik kan een relatie niet inpassen in mijn leven. Ik neem aan dat jij niet openstaat voor alternatieven?” De Dame die me haar relaas doet is in shock. Ik ook. De mannen die zoeken naar D/s deinzen er zelf het hardst voor terug, of ze nu onderdanig zijn of dominant.

Wat als zij zou antwoorden wel open te staan voor “alternatieven?” Zou hij daar genoegen mee nemen of zou dat ook als “niet inpasbaar” worden ervaren? En trouwens, hoe rijmt een “alternatief” met het “alles of niets” waar de man naar op zoek was? Ik vermoed dat de man waarmee de Dame in contact was opnieuw excuses zou vinden die maken dat ook “minder dan alles” teveel is. Mannen die actief zoeken naar “alles”, willen en kunnen uiteindelijk “niets.”

’s Avonds zou hij langs komen. Zij had hem dagen geleden naar zijn agenda gevraagd en vanavond was hij vrij. “Dan kom je die avond naar mij toe.” Hij had de uitnodiging aanvaard en zij had haar hart opengesteld, tegen beter weten in. “Mijn hart zegt: doe het maar. Mijn verstand roept: langzaam aan.” De Dame vraagt of ik de actie van de man begrijp. “Ik nodigde hem uit in mijn huis en op de ochtend van onze eerste ontmoeting op privéterrein verbreekt hij ons contact.”

“Begrijp je dit gedrag, Merel?” Nee, ik begrijp het niet. Zoals ik ook de man die zo kort maar zo heftig in mijn leven was niet begrepen heb, niet begrijp. Alles hadden deze mannen kunnen krijgen - en dat krijgen ze nooit meer, daar zijn de Dame en ik het over eens. De een stelt het liever uit tot hij "de 75 gepasseerd is", en de ander... Ach, de ander... Ik weet het niet. Wat er in zijn hoofd, zijn hart omging, omgaat zal ik wel nooit te weten komen.

Ik heb geen verklaring, kan het niet begrijpen. Weet wel wat het gevolg is, zowel voor de Dame als voor mij. De volgende keer zal het moeilijker zijn ons vertrouwen te schenken, ons hart te openen voor de man die op dat moment snaren raakt. We zullen nog moeilijker kunnen geloven dat een situatie net zo veelbelovend is als hij lijkt. Het wordt nog moeilijker spontaan te zijn.

“Hem vergeven is wat ik ga doen”, zegt de Dame. “Dat is het beste voor mij en ook voor hem.” Vergeven dat hij met haar emoties heeft gespeeld. Haar niet serieus heeft genomen. Net als de man die ik kort kende dat deed – hoe lief of naïef ik ook in hem wil blijven geloven als een integer mens. En ach, ik geloof zondermeer dat ze vanuit zuivere motieven handelden deze mannen, zelf niet begrijpen waarom ze zo handelden.

En toch, razend ben ik. Op beide mannen, op alle mannen misschien wel en op mijzelf. Dat ik niet vertrouwde op mijn verstand, niet afging op daden maar op woorden, niet begrijp en dus redenen voor hem invul en hem op basis daarvan vergeef – met vlagen. De Dame is duidelijk verder dan ik.

Een man stuurt een tekst, reageert op een tekst, zet een eerste stap maar bijt niet door. Op het moment dat wij onze harten openden was het afgelopen. Misschien was dat het einde van de jacht. Misschien kwamen we te dichtbij. Misschien werd het te echt, en zoeken is spannender dan vinden of gevonden worden. Begrijpen doen de Dame en ik het niet.

Zij wist zeker haar perfecte match gevonden te hebben, zoals ik hoop had dat de man die mij herkende, iets voor mij zou kunnen betekenen en vice versa. Jammer dat de heren er niet net zo over dachten. Jammer dat ze niet vóór hun fatale bekentenissen konden communiceren over hun twijfel, angst, gevoel. Over dat leven waarin wij niet passen, ondanks alles wat we te bieden hebben, ondanks alles wat we zijn en willen zijn, zowel voor onszelf als voor hun.

De Dame had mij verteld hoe moeilijk het is een geschikte partner te vinden. Dit was een kans, een veelbelovende kans ook nog. Haar verhaal is zo pijnlijk herkenbaar. Haar verhaal is het mijne, is het verhaal van veel vrouwen. En al die vrouwen zijn sterk. Ja, ze zijn gekwetst. Ja, ze zijn gechoqueerd. Ja, ze zijn razend. Het duurt korter of langer maar als deze vrouwen klaar zijn voor de volgende stap, dan zullen ze die zetten. Dominant of onderdanig, ze vechten en blijven vechten voor hun geluk.

De vraag is of en wanneer deze mannen die dit geluk niet durfden te omarmen dat ooit zullen gaan doen.