Zoeken

Het internetdaten van een slaaf, slavin, Meester, of Meesteres is niet anders dan vanilla daten of internetdaten. Iedereen loopt wel eens een blauwtje. Iedereen zegt wel eens een afspraak af. Een rotopmerking of verwensing krijgen we allemaal wel eens naar ons hoofd geslingerd ook in het dagelijkse leven.

Maar wij investeren zoveel emoties, zoveel meer emoties misschien, in onze zoektocht. Wij zoeken naar een “levensbestemming”, een gelijkgestemde voor wat voor contact dan ook, of naar een spel waarvan niemand mag weten omdat het taboe is in onze omgeving, bij onze partner, bij onszelf soms zelfs nog tot op zekere hoogte.

Sadisme, masochisme, dominantie, bondage, discipline, onderdanigheid, macht, hulpeloosheid, pijn, vernedering – verboden vruchten samengebald in een nietszeggende afkorting. Zelfs mijn gynaecoloog kent hem niet: “maar wat bedoel je nu met bdsm?” Niet eens zo’n domme vraag overigens want wat zoek je precies? Wat wil je vinden? Hoe ver wil je gaan in je beleving?

Een handvol aanspreektitels en wat technische termen openen een wereld aan keuzemogelijkheden. “Ik had een zeven jaar een slaaf maar toen hij wilde dat ik hem harder en harder tot bloedens toe zou slaan heb ik de relatie verbroken.” “Mijn slavin vertelde mij dat ze het wel leuk vond wat wij deden maar dat ze zich liever aan een vrouw zou onderwerpen.”

“Ik heb een fantastische relatie compleet met sm, ze is alles, wil alles, heeft het helemaal maar ik geil niet op haar.” “Mijn vriend is lief, ziet er goed uit, is intelligent, een kei in zijn werk, prima seks maar hij wil niets van sm weten.” Als je eindelijk denkt het gevonden te hebben, dan begint voor sommigen het zoeken opnieuw. Soms met succes: “Wanhoop niet, lieve Merel, zij zijn er wel. Ik heb vijftien jaar gezocht maar we zijn nu al vijf jaar heel gelukkig samen.”

Een zoektocht als de mijne kan blijkbaar jaren en jaren duren. “Als alle halfgoden verdwenen zijn komen de goden.” Grillige goden, wispelturig en onvoorspelbaar als wij mensen. Wanneer mag je geloven dat iets echt is? Ben je ooit veilig voor toeval, het noodlot? En kan je je daartegen wapenen? Moet je dat überhaupt doen?

Na drie maanden eenzaamheid en pijn een ontmoeting in een chatroom. Nieuw begin. Kometen die insloegen aan beide kanten. Tot haar deurbel ging en een ander die kometen te lijf ging met een bom. Tik tik tik. Visite van de Meester van wie ze met veel moeite afscheid had genomen. Nu is ze verward, weet het niet meer. De Man uit de chatroom weet het wel. Hij bereidt zich boos en verdrietig voor op een nieuwe zoektocht.

Hij, ik en met ons velen zijn op zoek. Ik heb geluk. Ik kan mijn overwinningen en mijn tranen delen. Ik heb een vangnet in goede en slechte tijden. Maar zelfs als je een schouder hebt of meerdere mensen die weten wat je doet zo achter die pc ’s avonds laat of tussendoor: niemand voelt wat jij voelt. En die emoties zijn soms onverklaarbaar hevig en slaan toe juist als je ze niet verwacht.

Misschien zijn we niet anders dan andere zoekenden maar heel stiekem denk ik af en toe van wel.