Is er iets fijners, passenders voor een zoekende slaaf of slavin dan gevonden worden? Surfend voor andere doeleinden dan mijzelf kwam ik op de site van een van de oudste sm-clubs. Was er nooit geweest en zal er hoogst waarschijnlijk niet snel meer komen.
Mijn oog viel op de contactadvertenties en, nieuwsgierig als ik ben, bekeek ik die met interesse. Ik weet niet meer wat ik voelde toen mijn oog viel op: "Volgzame vrouwen bestaan die nog"? Bijna letterlijk stond daar namelijk mijn eigen tekst uit september 2002, "Harde Mannen, bestaan die nog"? Blijkbaar zocht een Harde Man een volgzame vrouw en klaarblijkelijk had deze man zelf niet genoeg inspiratie om tot een mooie tekst te komen.
Dat mailde ik hem dus net als aan de webmaster van de site die de gewraakte advertentie prompt verwijderde. Het duurde drie dagen maar toen kwam er mail van Fernando. Mooie mail, warrige mail, mail met proza en poëzie van iemand die bewees wel eigen teksten te kunnen schrijven. Ik hoorde hoe hij mijn tekst had veranderd zodanig dat ik hem zou herkennen als de mijne. Hoe hij verwachtte dat ik daarop zou reageren. Hoe ik hem zou vinden zoals hij mij gevonden had.
In een vlaag van je-ne-sais-quoi had ik mijn tekst op een bekende vanille-datingsite gezet en hem daar ook weer net zo snel weggehaald. Toch had digibeet Fer hem gezien vlak voordat ik mijn tekst verwijderde. Voordat hij kon reageren stond ik al niet meer op de site. Hij dacht dat ik door de webmasters verwijderd was omdat ik wellicht te open was geweest over mijn zoekwensen.
Op basis van aantekeningen heeft hij mijn tekst gereproduceerd en uiteindelijk na lang nadenken bedacht dat ik wel op de site van sm-minnend Nederland terecht zou komen, want wie komt niet op de bewuste site. Ik dus! Enfin, toeval bestaat niet en binnen een maand na plaatsing had Fer mij gevonden of ik hem.
Daarmee brak een tijd aan van mooie mails. Schitterende gedichten, teksten, gedachtes kwamen mijn kant op. Dat streelde en streelt mij want mooie teksten daar kan ik van genieten! Teksten vol hoop en liefde en openheid toch ook. Communicatie. Wat een weldaad.
Hij nodigde me uit zijn huis te bewonderen zonder dat hij er zou zijn opdat ik kon zien wie en wat hij was. Hij vlooide uit – dacht hij – waar ik woonde. Stond daar met bloemen en champagne mijn mobiel te vervloeken zoals ik dat deed toen die weer eens niet overging op le moment suprème. En toen wij eindelijk contact hadden was hij alweer thuis. Gewoon een aardig mens onbekend met internet etiquette en vol creatieve plannen en daaronder dat stukje hardheid dat ik zo graag zie in een man.
In het voorjaar hebben we elkaar ontmoet. Op de brug in de zon claimde hij de kus waarmee ik mijn mailtjes eindig. Een zeldzaam ontspannen, vrolijke avond in een buitengewoon goed restaurant. Samen terug naar zijn auto. Een warrig afscheid in de taxi die mij naar huis zou brengen.
Fer is Ferdwenen. Ik heb nooit meer iets gehoord. Ferdwenen, fermist want missen doe ik hem. Ligt hij in coma door een ongeluk na het toch zeer ‘vochtige’ diner? Had hij toch een vrouw? Was hij niet gecharmeerd van mij? Ligt het aan mij? Ligt het aan hem? Ligt het aan ons?
Ferlaten heb ik mij gevoeld juist door alle voorspel, juist door het goede gevoel voorafgaand aan de date. Ik had hem kunnen bellen maar ik gehoorzaam zijn verbod het nummer te gebruiken. Ik ben gek misschien. Zo ben ik.
Op een zondag, zes weken later, heb ik bijna zeventig mailtjes gewisseld met iemand die na lang aandringen zijn naam prijsgaf: Fer. Ik heb staan trillen op mijn benen. Ik heb gejankt. Hij was een ander maar nu weet ik hoe ik zou hebben gereageerd als Fernando mijn leven weer binnen was komen wandelen.
Doe dit niemand aan! Ferdwijn niet uit iemands leven, hoe kort je er ook deel vanuit maakte. Zeg alsjeblieft gewoon dat het toch niet was wat je ervan had gehoopt, dat ik je type niet ben, dat je niet door wilt gaan. Gevonden worden, niets is passender, maar ferlaten worden doet gewoon pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten