Herkenning

Een beetje geïrriteerd, misschien wel geagiteerd, loop ik naar het voorste tafeltje aan het raam van de kroeg waar ik al enige tijd de achterste tafel deel met mijn koffie, rode sjaal en “jas met bontje – à la Koningin Wilhelmina.”

Ik ben langs je tafel binnengekomen en jij zat er al. Hoeveel vrouwen met rode sjaal en jas van de Moeder des Vaderlands zijn er deze middag, dit uur, de laatste tien minuten binnengekomen? Je bent de enige man alleen aan een tafel, ik de enige vrouw. Niet een keer heb je je omgedraaid. Geen herkenning.

Ik loop naar voren. Jij hebt niet zo duidelijk omschreven als ik wat je zou dragen en eerlijk gezegd heb ik je omschrijving niet heel goed in mijn geheugen geprent. Toch weet ik dat ik met jou een afspraak heb. “Ben jij Eelco?”

Je beaamt dat je dat bent. “Wil je hier of aan mijn tafel praten?” Je kiest voor jouw tafel maar loopt me met je koffie achterna als ik mijn Koninginnenjas en rode sjaal ga halen. Een goed begin...

We zitten tegenover elkaar aan het achterste tafeltje van jouw stamkroeg. Je zwijgt en ik wil niet beginnen. Dit is anders dan anders, gaat anders dan anders, loopt vreemd. De afspraak was snel gemaakt, vervroegd van donderdag naar zondag en vervolgens bombardeer je me met mailtjes.

Maar nu je tegenover me zit, zwijg je. Je draait een sjekkie en steekt hem op zonder te vragen of ik daar bezwaar tegen heb. “Hoeveel ervaring heb je eigenlijk? Heb je wel ervaring?” De woorden rollen uit mijn mond voor ik er erg in heb.

Jij mompelt iets over wel enige ervaring en ik vraag niet door want deze zaken zijn zo persoonlijk, zo intiem en als jij ze niet uit jezelf wilt vertellen, wie ben ik dan om ze uit je te trekken? “Zullen we een biertje bestellen, dat praat wat makkelijker.”

Het bier maakt de verwachting waar. Je vertelt over jouw sm. De beelden die jij schetst brengen mij terug bij mijn vroegste meisjesdromen: plantages, ploegen en rantsoenen. Jij spreekt over “iets minder eten voor mij dan voor jou.” Jouw onderdanigheid is mijn meisjesfantasie.

Onvoorzien en ongewild voel ik je in mijn buik. Jouw wensen zo hard, zo rauw, zo puur en onaangetast door de werkelijkheid, die harder en minder hard is dan jouw dromen, die ooit de mijne waren en nog zijn. En jij voelt mij. Je vraagt naar mijn perceptie van jouw beeld. Ik zeg je dat je naar hardheid streeft en jij vult aan dat dat alleen kan in en uit liefde. Je bent verder dan ik heel lang was. Ik knik.

We praten nog wat door, bestellen nog een bier. Bij het afscheid geef je me een zoen op mijn wang. Thuisgekomen ligt er mail dat je er niets aan kunt doen maar dat ik je diep geraakt hebt. Ik mail terug dat ik dat weet want dat het omgekeerd ook zo was, dat ik een mooie man heb ontmoet. Een mooi, mooi en puur, een puur onderdanig mens! En ik denk: “was je maar dominant!”