Een date bij Vertigo in het Vondelpark. Winter, hoewel je het door de hoge temperatuur niet zou zeggen. De grasvelden zijn groen, de bomen niet meer, maar de blaadjes zijn nog steeds niet gevallen. De lucht is blauw, de zon kleurt de wolken roze. Het is een prachtig gezicht maar het hoort niet zo te zijn, niet aan het eind van het jaar.
Een ontmoeting bij het grote hek aan de Westzijde. “Morgen om twee uur stipt aan de westzijde van het park”, maak je de dag ervoor de afspraak. Een stipte man, dat belooft goede dingen. Maar de volgende dag als ik nog net niet weg ben, sms je dat het tien minuten later wordt.
Niet erg. Ik was nog niet op weg dus ik check nog een keer mijn mail en werp een laatste blik op de spiegel. Een heerlijke afspraak. “Ik kom in spijkerbroek” heb je me laten weten. Dat én het vooruitzicht van een wandeling door het park maken dat ik ook in spijkerbroek zal verschijnen.
In mijn spijkerbroek komt het park in zicht maar het grote hek ligt iets terug dus ik kan niet zien of je er al bent. Dat ben je niet. Ik loop verder de Amstelveenseweg op. Al snel trilt mijn telefoon, je bent onderweg vanaf de andere kant van het park.
Halverwege zullen we elkaar ontmoeten. Al van verre zie ik je aankomen. Je oranje sjaal helpt me daar natuurlijk bij. “Ik had gedacht dat je vrouwelijk gekleed zou gaan.” Uh…. nee dus. Ik ga echt niet op highheels het park door trippelen. We wandelen een rondje, en daarna nog een.
“Waar ben je bang voor”, vraagt hij bijna terloops als we aan de koffie zitten bij Vertigo. En ik antwoord onschuldig genoeg dat ik er bang voor ben afhankelijk te worden in mijn onderdanigheid. Hij mompelt dat de meeste andere onderdanige vrouwen die hij kent krachtige wezens zijn en geen deurmat.
Inwendig zucht ik. Oh help… Een deurmat ben ik allerminst maar er bestaat hoe dan ook altijd het reële gevaar dat je als onderdanige je onafhankelijkheid verliest. Zijn antwoord is even kort als simpel. “Oh, verlatingsangst.” Weer een labeltje erbij.
Een sticker op mijn voorhoofd. Een ingang tot psychische hulpverlening en een bibcode om zelfhulpboeken te vinden. Zucht. Verlatingsangst, bindingsangst, twee kanten van dezelfde medaille. Misschien wel dezelfde kant van diezelfde medaille.
Aan het einde van de date gaat hij weg met antwoorden op zijn vragen. Ik heb geen antwoorden gekregen want ik had geen lijstje vragen af te werken tijdens de wandeling door het park. Ik wil voelen en ik voelde niets dat ook maar in de verste verte lijkt op dat wat ik wil voelen.
Dat is ook een antwoord en met dat antwoord kom ik thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten