Alle dames die ik ken hebben hetzelfde meegemaakt. En alle heren die ik ken ook. Wij allen zoeken naar iets en dat zoeken is het zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Wij schrijven daartoe onze mooiste tekst, kernachtig of wollig, met teveel of te weinig informatie maar nooit representatief voor de werkelijkheid zoals die zal zijn.
Wij schrijven in feite een sprookje. We hopen en verwachten een sprookje en worden met een klap of gaandeweg wakker in het leven van alledag en beseffen dat dat sprookje niet haalbaar is. Want sprookjes bestaan niet en dromen zijn bedrog. Je bent niet jonger dan je 59 jaar al schrijf je dat je 51 bent. Je raakt niet ‘onthuwd’ tenzij je gaat scheiden. De mensen op wie je vertrouwde doen soms niet wat ze beloofden waardoor jouw weekend van Spielerei en waanzinnig genot op het laatste nippertje geen doorgang kan vinden.
Dat hoort er allemaal bij. Wij allen, wij die zoeken, komen dit tegen. Als we maar lang genoeg in het circus ‘Merel, Pieter, Mandy en Eelco zoekt een Man, Vrouw, Meester of Meesteres’ meelopen dan gaan we er ons zelfs op instellen. Het is niet te geloven maar waar! Wij weten dat we niet te lang moeten mailen voor een ontmoeting. Wij verifiëren, door schade en schande wijzer geworden, zo snel mogelijk even telefonisch dat de persoon aan de andere kant van het scherm echt wel bestaat en is wie en wat hij of zij zegt te zijn.
En dan nog, hoe verifieer je ervaring, hoe verifieer je achtergrond? “Ga met je gevoel”, “volg je intuïtie” is goede raad maar wat als je voelt dat het niet klopt en je wilt er (nog) niet aan? En wat als je niet kunt plaatsen wat je voelt? Wat als de ander glashard ontkent dat het is zoals jij het voelt? Of meer belang hecht aan de “verschillen” dan aan de “overeenkomsten” die er ontegenzeggelijk zijn, bovenop vonken die maken dat ik traploos van ‘up naar sub’ ga – en dat gebeurt zelden… “Het lijkt wel het echte leven”, zei laatst iemand toen wij het hadden over mijn zoektocht, de mensen die ik tegenkom en de dingen die ik meemaak.
Steeds meer vraag ik me af of het zoeken via deze weg niet een hele kunstmatige dans inzet. Moeten we niet eerst een ander leren kennen gewoon door te kletsen over het weer, koetjes en kalfjes, de prijzen bij de supermarkt, die stomme politiek? Onbewust leren we zo meer over het wereldbeeld van die ander, zijn of haar visie op het leven. Misschien moeten we elkaar wel tegenkomen bij de wijnen van de Aldi. Lekker kankeren dat de Chablis is uitverkocht en die sublieme Rioja ook al maanden niet meer verkrijgbaar is.
We zoeken binnen de bdsm-wereld in eerste instantie naar kwaliteiten van dominantie en onderdanigheid. Dat levert al een scala van mogelijkheden en onmogelijkheden op zo breed dat je erin verstrikt kunt raken. Stel het gelukkige toeval dat je iemand treft wiens beeld op dominantie of onderdanigheid strookt met het jouwe..., dan begint de krachttoer pas echt. Want wat als hij niet van Rioja houdt en zij niet van kalfjes? Wat als zij ieder jaar naar de Costa wil maar hij de paleizen van de Tsaar wil bezoeken? En wat als na weken, maanden blijkt dat hij toch iets anders onder overgave verstond?
Toch, er bestaan wel degelijk sprookjes. Ik geloof dat ze bestaan. Ik weet het. Mensen vinden elkaar ook via het internet. Dat maakt dat mijn hoop nooit zal vervliegen. Dat maakt dat ik wel weer eens tevoorschijn zal komen met een zoektekst. Maar eerst ga ik eens langs de Aldi, kijken of ze nog van die heerlijke Pino Grigio hebben en als ik er toch ben meteen maar wat Kaapse Pracht inslaan. Je weet maar nooit wie er vanavond een glas komt drinken (1).
(1) Maar maak een eerste date altijd op veilig, neutraal en publiek terrein! Nodig hem/haar niet thuis uit voor borrels of diners!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten