Ik vraag me af…

Ik vraag me af, is het mogelijk een D/s relatie op te bouwen met een total stranger? Er is een etentje en je ontmoet elkaar. De kennismaking gaat door de dag erna tijdens een borrel van een gemeenschappelijke kennis waarvoor je beiden bent uitgenodigd.

Er volgt een date en alles lijkt goed en veelbelovend. “We vinden elkaar extreem leuk.” Net een jaar later, de pinbetalingen van het weekendje Barcelona om het te vieren zijn nog niet eens afgeschreven, en dan barst de bom.

"Hij had het gevoel dat hij zich op een voetstuk liet zetten en van z'n plaats was, niet zichzelf, zich anders voordeed om aan mijn behoeftes te voldoen", schrijft ze. Hij is Man, maar blijkbaar niet genoeg in haar ogen of te veel in de zijne.

Ooit leerde ik een man kennen. Hij was en is een van de weinigen die ik Man zou willen noemen. Wat natuurlijk leek te voelen was blijkbaar zo overweldigend voor hem dat hij het niet eens geprobeerd heeft om Man te zijn.

De keren dat hij het niet probeerde was hij het toch. Maar ook dan flikkerde hij onherroepelijk van het voetstuk omdat hij nooit Man wilde, kon of zou zijn. En zelfs dan, als hij mij voor de zoveelste keer teleurstelde in mijn verwachtingen, denkbeelden of ideeën, bleef hij Man.

Hij is en blijft Man omdat hij trouw aan zichzelf blijft, en vanuit die trouw is wie hij is. Voor mij is dat Man. Ik denk dat hij het in onze interactie ook zo voelt al zal hij het nooit meer erkennen of bevestigen.

Ik verbaas me nog steeds dat je iets wat zo mooi is, wat zo natuurlijk voelde en voelt, zo hardnekkig kunt afwijzen. “Liefde is een werkwoord”, zei een wijze dame, “en liefhebben een bewuste keuze.” Hij is, maar doet niets. “Wacht niet op mij Merel. Ik kan je niet bieden wat je zoekt.” Dat kun je wel, maar je wilt het niet.

Ik vraag me af, hoe kun je ooit een symbiotische relatie in ongelijkheid met iemand opbouwen vanuit het niets? Als het al zo onmogelijk is als die ongelijkheid natuurlijk voelt, mag je dan hopen dat je met zomaar iemand die je op een dineetje ontmoet, een jubileum zult vieren?

Ik vraag me af, wat is er nodig om het samen te maken en te redden? Een dominant is dat bij gratie van de onderdanige. En die wil nu eenmaal iemand om tegenop te kijken want anders ontstaat er niet die hevel die kan zorgen voor machtsongelijkheid of een relatie in ongelijkheid.

Als die hevel er niet is, gebeurt er niets en is het gevoel weg voor je met je ogen kunt knipperen. Maar als die hevel er wel is, en hij wordt door beiden zo gevoeld, dan kookt de boel dermate over dat het te beangstigend wordt om door te gaan. En soms, zo blijkt, werkt het slechts voor een van beiden. Ook dat is reden de relatie te beëindigen.

Ik vraag me af, is het mogelijk om tot een voor beide partners bevredigende, helende, zalige D/s relatie te geraken zonder geweld te doen aan wie we zijn? Traploos ‘van up naar sub’? Soms heftig en soms gemoedelijk en bijna saai?

Ik weet dat het kan, het vergt tijd en energie en open communicatie. Het is een zeldzaamheid maar het is mogelijk. Een heel nieuw leven, ik vraag me af hoe je daar geraakt vanuit het niets met een total stranger…