Een broeierige avond in Amsterdam. Negen uur maar de zon schijnt nog. Nog, want het zou zo maar kunnen dat er straks een flinke plensbui losbarst met onweer. In het appartement is het koel, de ramen staan open, de vitrage wappert. Ze verwacht niemand en heeft een hele comfortabele koele rode broek aan met een rood truitje erop. Dat is niet spannend maar wie is er om erover te zeuren of op te letten? Ze gooit haar bh uit. Zo, klaar voor een ontspannende avond achter het toetsenbord, drankje bij de hand...
Dingdong, “u heeft een nieuw e-mailbericht ontvangen.” Nee, zo gaat het alleen in films. In werkelijkheid check je iedere vijf minuten al je accounts omdat je nieuwsgierig bent, omdat je al dagen wacht op een afspraak. De locatie staat vast: Vertigo – alweer! “Het café onder het filmmuseum want ik lees dat je in dat deel van de stad bekend bent.” Ja, ik kom er wel eens zoals ik ook op andere plekken in mijn geboortestad wel eens kom. Ook Vertigo is niet zo bekend dat ik het een home away from home vind. Als ik dat gevoel al heb is dat met dat andere land, niet met een kroeg in dit Mokum.
Een half uur tot drie kwartier langer niet. Dan weten we wie we zijn.” Ja, ik weet wel wie ik ben. En opnieuw weet ik niet wie jij bent. Dat is spannend en eigenlijk ook wel een beetje correct maar toch.... Doe ik dit dan toch zelf? Veroorzaak ik die geheimzinnigheid door mijn gedrag? Roep ik het af? Ik kan me niet inhouden en mail je dat ik morgen, dinsdag en woensdag niet kan afspreken. Donderdag komt ook niet uit. Vrijdag misschien? “Dingdong.” Ik check mijn mail vaak – niet alleen die ene account waar jouw mail binnen zal komen. “Dingdong.” Mails met groeten, vragen, verzoeken, spam maar geen afspraak.
Mijn bh is uit en mijn drankje ingeschonken. Ik weet wat ik ga schrijven: een verhaal over een dinerafspraak met een mij onbekende Man. Ik heb deze week twee afspraken in het park. Twee afspraken een kopje koffie te drinken omdat een diner waarschijnlijk te riskant is. Stel je voor dat je je door misschien wel drie gangen heen moet worstelen met mij tegenover je. Het zal je maar gebeuren zeg! Geen grotere opgave dan dat. Een uitdaging die zelfs die succesvolle, charismatische Man waar ik om vraag niet aan kan.
Hij woont ook in Amsterdam en stelt daarom voor elkaar “zo snel mogelijk te treffen.” Een mail aan mij, wat korte regels en dit voorstel. Ja, leuk! Niet weken mailen maar gewoon snel zien of het wat is. Vertigo – nee ik heb geen aandelen - in het Vondelpark ”want daar ben je bekend.” Tuurlijk, en het is doodeng in “mijn eigen stad” een onbekend café binnen te stappen. “Zo snel mogelijk” en de dagen gaan voorbij. Ik mail op zondagavond dat ik pas vrijdag kan en zeg dat het me een beetje doet lachen. Tien dagen voor we elkaar zullen zien is niet “snel” zelfs niet als je rustiger en geduldiger bent dan ik.
Afblazen die afspraak? Ik moet bekennen, het speelt door mijn hoofd. Beide afspraken afblazen – niet naar het park. De ander met wie ik al eerder aan het mailen was en heel diepgaand vond - toen ik schreef dat het tijd werd voor een “volgende stap” - dat we toch niet genoeg raakvlakken hadden. Tja, dat kan. Het opent de weg om de Man uit Amsterdam te informeren dat ik weer “vrij meisje” ben. Niets zo veranderlijk als de mens. Prompt mailt de ander dat wij ons een tweede kans zouden kunnen gunnen. En waarom ook niet. Toegegeven, in dit geval stel ik zelf voor een koffie bij Vertigo te genieten want in dit geval is er reden tot scepsis. “Misschien zijn we te ver gegaan in e-mail.” Ja, veel te ver. Ik weet niet eens je naam...
Je mailt dat je over tien dagen om 13.00 uur in het Vondelpark kunt zijn en vervolgens zwijg je een week. Het is drie dagen voor de date en je hebt niets meer van je laten horen. Ook jou heb ik gemaild gisteravond. Hoe het nu voelt, heb ik je gevraagd. Je volhardt in je stilzwijgen. Onze afspraak ga ik annuleren. Niet om je af te troeven of te pesten. En ach, het is niet erg druk dus ik zou best naar het park kunnen wandelen door de zon. Maar, we gingen te ver in e-mail, het gevoel bestond dat er geen “klik” zou zijn, we gunden ons een tweede kans en vervolgens is er een radiostilte die voor zover ik het nu kan inschatten meer dan een week zal gaan duren. “Ga met je gevoel.” Het gevoel is niet gunstig.
De Man uit Amsterdam mailt en ik lees de mail pas na het nieuws. Of ik om 21.00 uur in het park kan zijn. Nee, ik ga niet naar het park als je mij een uur van te voren oproept. Het is spannend, het is passend maar ik ben nog “vrij meisje” en ik heb een verhaal in mijn hoofd. Gehuld in het rood van mijn drankje open ik Word. De eerste zin staat, ik mail je dat ik niet zal komen. Ik type door. “Dingdong.” We gaan elkaar zien. Ik hoop dat jij kunt waarmaken wat je belooft. Tot die tijd blijf ik sceptisch. Ik ga niet naar het park en ik schrijf omdat dat is wat ik het liefste doe. In de verte klinkt de eerste donderslag. Het zal spoedig gaan stortregenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten