Regels en rituelen

Ik heb mij in zijn nabijheid nooit een seconde ongemakkelijk gevoeld. Vanaf de ontmoeting in Bakerstreet tot het afscheid op zijn veranda aan de rivier The Thames was ons contact niets anders dan vanzelfsprekend. Waar ik me bij dates wel bezondig aan blozen, teveel kletsen, niets zeggen, stuntelen, verlegen of juist dominant gedrag was ik bij hem gewoon mezelf en op mijn plaats.

“Kijk me aan Merel.” Ik keek op, hij zat inmiddels op de punt van de tafel. Ogen – ik ben geen poëet, kan geen mooie omschrijving geven van zijn diepe donkere liefdevolle vastberaden en goedkeurende blik. Wij keken elkaar aan.

“Wat zijn de regels?” De ban verbroken zal dit wel het moment zijn geweest mijn ogen weer neer te slaan. Ik zweeg. “De regels, Merel.” Zes of zeven regels op een stuk papier over aanspreektitels, oogopslag, het gebod te zwijgen tenzij aangesproken – dat zijn er drie. Ik kon ze ook toen niet uit mijn hoofd en in de goede volgorde noemen.

- Je hebt ze niet uit je hoofd geleerd.
- Nee Mijnheer, het spijt me Mijnheer.
- Zijn mijn regels niet belangrijk voor je?
- Jawel Mijnheer.
- De volgende keer ken je ze uit je hoofd Merel, begrepen?
- Ja Mijnheer.

Deze Sir in zijn huis aan The Thames had geen opdracht gegeven de regels uit mijn hoofd te leren. Toch had ik begrepen dat dat van mij verlangd werd en ik had ook echt een halve poging daartoe ondernomen. Het was niet voldoende. Bijlange na niet. Maar het strafinstrument op de tafel gebruikte hij niet. Natuurlijk niet. Daar ging het immers niet om. Het ging niet om straf voor een endorfine rush.

“K. zal je het huis laten zien en vertellen wat je weten moet.” Ik liep achter K. aan die me dit keer niet aan de hand nam. Ze liet me de slaapkamer zien met haar vibrators in het laatje van het nachtkastje. De gangkast met de emmers en de zwabbers. In de keuken wees ze me waar de thee stond en hoe Sir die graag dronk. Vervolgens waren we enige tijd in de badkamer annex toilet waar ze me voordeed hoe Sir wilde dat zijn slavin op de pot zat terwijl hij urineerde. Ze vertelde waar de diverse handdoeken voor gebruikt werden en gaf uitleg over het gebruik van de douche en andere huishoudelijke zaken.

Een huis met regels en rituelen. Sommige bekend als vanuit een oerinstinct dat is overgeleverd door de eeuwen heen aan hen die slavin zijn, sommige volstrekt nieuw. Op een ander moment, op een andere plaats zou ik wellicht vragen naar het hoe en het waarom of het waartoe maar daar, in dat huis aan The Thames aanvaardde ik alles als een gegeven. Wat ik tegenwoordig mis is die vanzelfsprekende aanvaarding – van beide kanten!


---

* Dit is het zesde deel van de oorspronkelijke versie van wat als los verhaal tegenwoordig Merel in Londen heet.